Łuszczyca jest najpopularniejszą chorobą dermatologiczną, a jej podłoże leży w zaburzeniach funkcjonowania układu odpornościowego człowieka. Jest to choroba nieuleczalna, samoistnie zanikająca i nawrotowa, dająca się jedynie zaleczyć. Oblicza się, że na łuszczycę choruje od 2 do 5 procent populacji ludzkiej.

Pierwsze wzmianki o tej chorobie pojawiają się w opisach z czwartego wieku przed naszą erą. Na łuszczycę prędzej mogą zachorować osoby otyłe, niestosujące odpowiedniej higieny ciała, chorujące na cukrzycę, osoby ze złą przemianą materii, przechodzące duży stres lub uraz psychiczny. Łuszczycy można też dostać, gdy przydarzy się infekcja bakteryjna, wirusowa i drożdżakowa. Narażone są też nastolatki podczas dojrzewania.

Odmiany łuszczycy liczy się w dziesiątkach i ciągle nie są dostatecznie poznane, przez co ich leczenie jest bardziej zgadywaniem niż konkretnym działaniem. Rozróżnia się m.in. łuszczycę:

• zwykłą,

• plackowatą,

• wysiękową,

• brodawkującą,

• stawową,

• brudźcową,

• krostkową,

• kropelkowatą.

Na ciele chorującej osoby pojawiają się plamy, zaczerwienienia, a skóra nierzadko odchodzi większymi i mniejszymi płatami – stąd nazwa. Osoba dotknięta łuszczycą odczuwa swędzenie, pieczenie i ból w miejscach zaatakowanych. Leczenie łuszczycy uzależnione jest od jej rodzaju i przebiega wieloetapowo. Jest faza mająca na celu usunięcie złuszczającego się naskórka, stosuje się tu fototerapię, maści mocznikowe, salicylowe, siarkowe. W fazie ogólnej przy pomocy leków poprawia się stan ogólny pacjenta, bo przecież zły styl życia i stres są powodami choroby. Podaje się m.in. antybiotyki i leki biologiczne. Faza redukcyjna polega na podawaniu witaminy D i A, które mają wpływ na stan skóry oraz aplikowaniu hormonów w postaci kortykosterydów. Chorzy zobowiązani są do zachowania ogólnej higieny całego ciała i unikania urazów mechanicznych. Niektóre osoby dotknięte łuszczycą próbują poprawić stan swojego zdrowia przechodząc na dietę bezglutenową.